Nu zit de 26-jarige Marleen zelf voor de rechter. Het is de nasleep van de relatie met Wesley. In haar huis zijn in 2008 namelijk twee geweren, een gestolen flatscreen en een gestolen richtingaanwijzer van een BMW-motor gevonden. Ze heeft er destijds al twee nachten wegens verhoor voor in de politiecel doorgebracht. Ze ontkent dat ze er iets van wist. Het draait in deze zaak vooral om het wapenbezit, waar de officier drie maanden cel voor kan vragen.
De officier van justitie leunt zwaar op het afgeluisterde gesprek. Daarin komen de (gestolen) geweren ter sprake. Wesley: ‘Over die geweren. Ik krijg er toch niks voor. Die zijn niet aan mij te linken.’ Hij heeft ze maanden eerder een keer aan Marleen laten zien, in zijn huis. Marleen heeft een geweer zelfs even in handen gehad. Zitten haar vingerafdrukken er nog op? Wesley vertelt dat hij ze volledig schoon en ingevet in een verhuisdeken heeft gewikkeld, vastgemaakt met tie raps. Zo worden ze ook later in haar huis gevonden. Op de zitting vertelt ze daarover: “Ik houd niet van wapens. ‘Doe ze weg’, heb ik gezegd.” En: “Ik was verliefd. Nu denk ik: je bent gek.”
De politie heeft iedereen opgespoord die sleutels van het huis had. Wesley bleef regelmatig bij zijn vriendin slapen.
Nergens in de afgeluisterde gesprekken is bij Marleen boosheid te horen over wat Wesley zegt. “Nergens: wat maak je me nou?”, stelt de officier van justitie vast.
De eis is, in verband met het blanco strafblad, een werkstraf van honderd uur. De 26-jarige Kortenhoefse meldt op een vraag van de rechter dat ze nauwelijks meer contact met Wesley heeft. “Het is over. Gelukkig wel.” Advocaat Malou Hoekzema kan niet om het afgeluisterde gesprek heen. “Het schreeuwt om uitleg. Ze heeft de schijn tegen en op zijn minst iets uit te leggen. Ze was ontzettend verliefd op Wesley. Ze hield hem de hand boven het hoofd.”
Maar hoe had ze moeten weten dat er wapens achter een schot op zolder lagen?
Met succes veegt de advocaat het lcd-scherm en het BMW-knipperlicht van tafel. De serienummers in de dagvaarding kloppen niet met de aangiften.
Marleen maakt geen gebruik van haar recht op het laatste woord. “Ik denk dat alles wel gezegd is.”
Maakt liefde blind of juist niet? De rechter geeft snel antwoord op die vraag. Hij vindt dat de verdachte “het slachtoffer is van het contact” met haar geliefde, die de wapens waarschijnlijk in het huis heeft verstopt. “Te weinig afstand genomen. U was op de hoogte.”
Het afgeluisterde gesprek in het huis van bewaring is daarbij doorslaggevend. “Het komt niet vaak voor, zo'n bewijs. Dat is meer waard dan een verklaring van getuigen of van uzelf. Het gesprek is naturel. U praat met hem mee. Geen spoor van verzet of verontwaardiging. Het is vrij ondenkbaar dat hij dat buiten u om had gedaan.” Hard bewijs is er niet, het draait allemaal om de overtuiging van de rechter. Hij bestraft het wapenbezit met zestig uur onbetaald werk. Met aftrek van de twee nachten politiecel (= vier uur werkstraf). Marleen (en de officier) hebben tot dinsdag om na te denken over hoger beroep.
De namen Wesley en Marleen in dit artikel zijn niet de werkelijke namen.
Bron: Gooi & Eemlander
